จะทำอย่างไร เมื่อรู้สึกว่าความรักเดินหลงทาง

นีี่อาจไม่ใช่นิยาย เพราะเพิ่งเริ่มหัดเขียน จากเรื่องจริง ผมเป็นเพศที่3นะครับ ชอบชายแท้ผมเริ่มงานที่นึง ได้พบรุ่นพี่ชายแท้ แนวเตะบอลจัด ผมก็แอบชอบเข เพ้อมากมาย เขาเป็นคนวางตัวดี หุ่นนักกีฬา สูงยาว แต่ผมออกเเนวตุ๊ด ตัวเล็ก ไม่ออกสาว ในวันแรกๆ ผมทำตัวไม่ถูกเลยมันอ่อนแอเมื่อเจอเขา เขานั่งทำงานข้างหลังผม ทุกครั้งผมจะทำตัวหยิ่งๆ ไม่สน ไม่ให้รู้ว่าอ่อนแอ ดั่งนางเอก mv คนเจ้าน้ำตา (บอกตัวเองทุกวัน ให้หันไปทางอื่น เมื่อเขานั้นเข้ามา) แต่สุดท้ายก็มาเพ้อถึงเขาคนเดียว พอวันไหนไม่เจอก็กลัดกลุ้มมาก จนวันนึงมาทบทวนตัวเอง ตัดสินใจทีจะพุดคุยกับเขา ชวนคุยซักถามเรื่องทั่วไป ถามนู๊นนี่ แต่ก็ไม่ให้ออกนอกหน้า เดี๋ยวคนอื่นจะดูออกว่า เรากำลังทำอะไร พอคุยกัน มันก็ทำให้ได้ความรู้สึกอีกแบบนึง คือสบายใจมากที่ไม่ต้องไปคิดเองเออเองคนเดัยวเพ้อเจ้อ เราชวนคุยทุกวันทักทายเขา จนทำให้เรารับรู้ได้ว่า เขาคงดูออกว่านิสัยเราเป็นตุ๊ด ที่เรียบร้อยๆ ด้วยความที่เขาเป็นชายแท้ เลยไม่กล้ามาสนิทกับเรา วันเดียวกันที่เราเริ่มคุยกัน เราได้ไปทำงานนอกสถานที่ สำรวจชุมชน เราเจอทางที่เป็นป่ารก ซึ่งเคยได้ยินมาว่าสามารถทะลุไปออกถนนเส้นนึง ด้วยความอยากรู้ ก็เลยขับรถเข้าไปจนลึกขึ้นๆ ด้วยความมุทะลุว่าต้องเจอทางออก จนทางเริ่มลำบากมากขึ้น จนคิดว่าไปไม่ไหว เลยหยุดรถ ...เริ่มกลัว... เฮ้ย เราอยู่กลางป่าคนเดียว กลัวมากตอนนั้น เราขับรถกลับทางเดิม ตอนนั้นเราคิดถึงเขามาก คิดว่าความรักเราก็หลงทางเหมือนกัน คิดเอาเองว่าถ้าเราไปทางนี้ (ทำตัวแบบนี้)เขาคงจะชอบเราในที่สุดเราลุ่มหลง เหมือนพาใจเดินเข้าป่า จนสุดท้ายยอมแพ้ ตัดสินใจถอยกลับทางเดิม .."เราหลงทางแล้วจริงๆ"... ถึงวันนี้ ถึงแม้เราจะสนิทกันกว่าเดิม เราก็ยังรู้สึกอึดอัด. ที่แอบชอบเขาเหมือนเดิม แต่ฝืนใจตัวเองชวยคุยแบบเพื่อนไป ซึ่งไม่รู้จะเป็นแบบนี้อีกนานแค่ไหน. และต้องทำอย่างไรต่อไป..